In de acht jaar dat we nu in Frankrijk wonen hebben we ons nooit druk gemaakt om kontakten met andere Nederlanders. Natuurlijk kenden we de paar Nederlanders in de haven. Buiten de haven bleef de vrienden-  en bekendenkring echter beperkt tot Fransen. Na het kennismaken met een Nederlandse jonge vrouw uit de omgeving en de twee Chambres d’Hôte eigenaren die ook in Nederland bekend zijn van enkele televisieoptredens (Les Biefs) ging het echter langzaam maar gestaag verder. Uiteindelijk blijkt de omgeving vol te zitten met Nederlanders. Onvermijdelijk leren we er daar ook steeds meer van kennen.

Onze “huurbaas” is bevriend met een lokale Nederlandse aannemer (Chiel). We hebben hem met echtgenote (Karin) wel eens ontmoet bij een borrel en bij een etentje. Aardige mensen. Nu wij het huis huren voor de winter zijn we ook blij hen te kennen. Je weet tenslotte maar nooit wat er kan gebeuren met dit ons nog volkomen onbekende huis. Kort na onze aankomst in Melay nodigen we hen een keer uit voor een etentje. Het werd een heel gezellige middag waarop triviale dingen als eindtijd onbelangrijk waren. Gewoon zoals de Fransen bij een etentje met familie en/of vrienden, de middag doorhalen met eten, drinken en gezellige kout. En natuurlijk kregen we een uitnodiging voor een tegenbezoek. En natuurlijk werd daar lange tijd niet meer aan gedacht.

Na de uitzonderlijk zachte winter begon alles al vroeg te groeien. Vooral het enorme grasveld liet zien zin in het voorjaar te hebben. Je kunt dat niet zomaar negeren. Na uitvoerige bestudering van het handboek kwam dus het moment om de motormaaier naar buiten te rijden. Langer uitstel was niet meer mogelijk. Zorgvuldig liep ik alle belangrijke punten na. Nu kan er echt gestart worden!  Een enkel kuchje en diepe stilte….! Nogmaals alles langs lopen. Nee, volgens alle logica zou het apparaat nu moeten lopen. Hernieuwde startpogingen laten

Druk, druk. We moeten ons schip upgraden om aantrekkelijk te zijn voor potentiele kopers. Ons tweede huisje in Nederland blijkt een nieuwe vloer met nieuwe vloerbalken nodig te hebben. Ondertussen zitten we deze winter voor het eerst in een Franse woning met alle mogelijkheden om b.v. kinderen en kleinkinderen te ontvangen. Veel om handen dus. Tegelijkertijd blijven alle bestaande activiteiten doorlopen. Haven, wijkraad, wandelclub en Confrérie vragen stuk voor stuk om aandacht. Niet voor niets zijn we soms blij als het avond is op een dag zonder afspraken. Zo ook de laatste vrijdag. Oude kleren, haard aan en borrel voor de neus en een lichte salade. Wat wil je nog meer. Voor ons is het meer dan voldoende. Heerlijke rust.
Alleen al het overgaan van de telefoon is een inbreuk op de plannen voor een rustige avond. Kennelijk hebben we een telefoontje gemist, want dit is een voicemail bericht. Franse vrienden –echte vrienden want ze blijken ons te kennen- herinneren ons aan het feit dat vanavond het jaarlijkse diner is met de confrérie en de nieuwe leden. Nu is nadat ik vorig jaar werd genodigd om lid te worden van deze confrérie ook  Dicky inmiddels tot de rangen toegetreden. Automatisch was zij dus uitgenodigd voor dit diner. En ja, ik heb via internet laten weten dat we aanwezig zullen zijn. Foutje: vergeten vandaag in de agenda te kijken. We kijken elkaar aan en constateren met tegenzin dat er vanavond terecht op ons gewacht wordt. En natuurlijk slaat even de twijfel toe: gewoon doen alsof we niets gehoord hebben? Maar ik heb opgegeven dat we er zullen zijn protesteer ik, eerst nog zwakjes. Maar we hebben al gegeten roept